Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

στο κόκκινο





















αφιερωμένο...

Ανάρτηση

σε δέντρο
κέντρο
αιχμής
σε δρόμο
που συχνάζουν τρελοί
κι αρώματα παθών
ωρών πνιγηρών
και χνώτα
στο στήθος της γης
που πλάγιασαν
μεθυσμένοι
εθισμένοι
σ' αρρώστεια ηδονής

Μπλόκο σε νου ανισόπεδο
σε οδοφράγματα
εμπόδια πνοής

Μη κοιτάς
που σφάζονται παιδιά -
αυτά τα γερασμένα
που χτύπησαν κόκκινο
στους παλμούς
όταν αντίκρυσαν
το ρίγος
της αλήτισας σελήνης

Και πριν τη φύση τη νεκρή

ένας ατέλειωτος λυγμός
ξερίζωσε για πάντα
τη σιωπή

Εδώ
π' αγναντεύεις τα κύματα
κι ερωτεύεσαι τα βράχια
ακούμπησε το κορμί σου
διωγμένη απ' τη θάλασσα
Γι' αυτό
σου είπα σ' αγαπώ-;-

Πατεράκη Ευαγγελία

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σκοτείνιασε πάλι κι εσύ
από το νου μου δε φεύγεις.
Τι έχεις;
Τι είχες;
Θέλω να σε καταλάβω! Να καταλάβω.
Που πάς;
Σε ποιον λες σ'αγαπώ;
Γιατί τέτοιο σ'αγαπώ;
Και η απάντηση;Υπάρχει;

Δεν είναι που συχνάζουμε στο δρόμο των τρελών,
δεν είναι που εθιστήκαμε στου έρωτα τη δίνη,
δεν είναι που σφαγιάζουμε μέσα μας τα παιδικά μας όνειρά, ναι αυτά που δεν ζήσαμε, μα ούτε κάναμε ίσως,
δεν είναι τα κύματα, τα βράχια και οι θάλασσες που δεν μας θέλουν πια.

Είναι που κάθε μέρα που περνά,
εμείς πάμε πιο πίσω. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει.

Με πυρετό σου γράφω...κι ελπίζω να είσαι καλά. Θα κανονίσουμε σύντομα.
Ρίμες και πάλι ρίμες.
excuse me,
αλλά εκεί υπάρχει μαγεία, ενώ εδώ...μελαγχολία. :(

Αγαπώ Χάρις και να την διαβάζω και να την αναλύω. Χαίρομαι που είναι κι εκείνη εδώ...Είναι;;;

Φιλιά πολλά
Οι υπόλοιπες αναλύσεις κορίτσια από κοντά!
Πάω παραπίσω..

pandiony είπε...

!?!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ενας ατελειωτος λυγμος ξεριζωσε για παντα την σιωπη...

και τον ακουσα...
και τρομαξα τοσο...
ηταν που ειχα συνηθισει την σιωπη η' που μια κραυγη του ξυπνησε οσα κοιμοντουσταν χρονια τωρα...;

νεραιδενιο φιλι σου αφηνω με την αγαπη μου!!!

Ευαγγελία είπε...

Αγαπημένη,

Τόνια μου,

ναι, είναι αυτά που δε ζήσαμε
κι εκείνα οι αγάπες
που μας στέρησαν το φως
Όμως,
τη λαλιά και τα όνειρα κανείς δε μπορεί να μας τα στερήσει

Κι οι Ρίμες θα ξαναγεννηθούν στο Χάος, γιατί με κόπο πολύ στήθηκαν

Σ' ευχαριστώ
φιλιά πολλά!

Ευαγγελία είπε...

Χάρι,

μια ματιά δικιά μου

θα ορίσει

τη γιορτή μου τη γενέθλια
Αυτή
που θ' ακούσει
το δικό μου λαχάνιασμα
στα στενά μονοπάτια της ζωής μου
και θα σκύψει στο διάβα μου...

Φιλιά

Ευαγγελία είπε...

Πανδιωνάκι,

πες και κάτι άλλο, λοιπόν...

Το έπνιξες το θηρίο μέσα σου;...

Φιλιά

Ευαγγελία είπε...

Ναϊάδα μου,

αγαπημένη,

είναι που τουφέκισαν την καρδιά μου...

Με αγάπη φιλί

anima είπε...

'Ωρα λοιπόν τα οδοφράγματα να γκρεμιστούν.Για να ανασάνει η ανάσα σου

Και ξανά να ταξιδέψει κάτω από μια ολόγιομη σελήνη

Κείνη που θα την κάνει ξανά να πει το "σ΄αγαπώ"

Και να το πιστέψει...

αγκαλιά μεγάλη

Oneiro-Vatis είπε...

Στην άκρη του ουρανού,στην σκια της σελήνης μπορείς να πεις,ότι σε άφησε νεκρή,ότι σε γέλασε,ότι σε ζάλισε,ότι η ημέρα σε κοσμικό χορό ψευδαισθήσεων μπορεί να το διαψεύσει...

μην κοιτάς το χθες
κοιτα μπροστά
και άρε πνοές
και κάπου εκεί
με ανάσα για Ζωή
θα τυλιχτείς στην Επόμενη Μερα...

Οτι και αν ήρθε πέρασε...

καλως σε βρηκα και πάλι στον Κήπο σου!
Ταπενα Ο.

Ευαγγελία είπε...

Άνιμα,

το ξέρεις ότι η ολόγιομη σελήνη με τρελαίνει...

κι εκεί
πάνω της θα πω τα ιστορήσω την καρδιά μου...

Με φιλιά

Ευαγγελία είπε...

Τρυφερέ μου Ονειροβάτη,

σηκώνω σταυρούς
απ' το χθες που με κομμάτιασε
Σηκώνω βράχους -
ένας Σίσυφος ξανά -
κι ανηφορίζω
Όμως, γεννάω και πνοές -
φρέσκιες -
τη θλίψη να διώξω
για τα καινούργια που έρχονται...

Καλέ μου φίλε
φιλιά πολλά