στο κόκκινο

αφιερωμένο...

Ανάρτηση
σε δέντρο
κέντρο
αιχμής
σε δρόμο
που συχνάζουν τρελοί
κι αρώματα παθών
ωρών πνιγηρών
και χνώτα
στο στήθος της γης
που πλάγιασαν
μεθυσμένοι
εθισμένοι
σ' αρρώστεια ηδονής

Μπλόκο σε νου ανισόπεδο
σε οδοφράγματα
εμπόδια πνοής

Μη κοιτάς
που σφάζονται παιδιά -
αυτά τα γερασμένα
που χτύπησαν κόκκινο
στους παλμούς
όταν αντίκρυσαν
το ρίγος
της αλήτισας σελήνης

Και πριν τη φύση τη νεκρή
ένας ατέλειωτος λυγμός
ξερίζωσε για πάντα
τη σιωπή

Εδώ
π' αγναντεύεις τα κύματα
κι ερωτεύεσαι τα βράχια
ακούμπησε το κορμί σου
διωγμένη απ' τη θάλασσα
Γι' αυτό
σου είπα σ' αγαπώ-;-

Πατεράκη Ευαγγελία

στη σκάλα

Σε είδα
Kατέβαινες τη σκάλα του θριάμβου μέσα σε μια νυχτιάτικη και ξαφνική βροχή... Κρατούσες ένα ανάγλυφο λιοντάρι - απομίμηση της πρώτης σου γιορτής
"Πού πας;" σε ρώτησα
"Γυρεύω φρένο στην κατηφόρα της ντροπής μου" απάντησες
Τα κορίτσια δίπλα σου μοίραζαν τις θηλές τους στα περαστικά σχόλια
Εγώ αντέδρασα κρατώντας ένα κερί αναστάσιμο
"Πήγαινε" σου είπα και σου χάρισα φώτα ομίχλης
Πρόλαβα να πατήσω το συμπλέκτη θυμίζοντάς σου, την μεγάλη επιστροφή
"Σε έχω" απάντησες
Κι εγώ γνώριζα ότι ζητούσες μια μήτρα να ξαναγεννηθείς
¨Τι μου λες;" σκέφτηκες και χαμογέλασα
Ήταν σα να σου ΄λεγα "τώρα, δεν κάνεις λάθος"
γιατί το λάθος το είχα ξεπεράσει από καιρό
εγώ


Πατεράκη Ευαγγελία

κατάθλιψη

Κατά την θλίψιν
οι συνευρέσεις απεργούν
ή
τιμωρούνται
οι ανάσες μου

Απέχουν οι Στιγμές
Οι κινήσεις δυσπραγούν
οι μύες
δακρύζουν
τα μάτια μόνο
ζουν

Θαμπώνουν οι καιροί
Τελεύουν τα λόγια

Τέλος κι αρχή
συμπτώσεις και
πτώσεις

Φιλόπτωχοι πολλοί
Τακ! Κι οργιάζουν
Συναντιώνται
σε γδαρμένες πόρτες -
εκεί
που μεγάλωσαν τα μάτια μου
επιδεικνύοντας
τις περασμένες εκδρομές
και
τη σημερινή επιφυλακή
στο ασύνορο σκοτάδι

Ψυχογράφημα
λοιπόν
πανικού
μιας ματωμένης γιορτής

Οι ήχοι μου
σιγανεύουν
Τακ! Κάνουν
να φτάσουν
να τρέξουν
αραιές σταγόνες βροχής

Τα νύχια μου
μεγάλωσαν
Τα νύχια...
σφάζουν την ψυχή μου

Αυτοχειρία αποπομπής
στα άδυτα των αδύτων

Κι ακόμη καταπίνω βροχή

Πατεράκη Ευαγγελία